İki gün önce burayı kendimle savaşımı sergilediğim bir alana dönüştürmek üzereydim. Aylar, seneler öncesinden bazı anlar beynime üşüşüverdiler. Öfkelendim. Öfkemi kağıtlara kustum.
Ben bunlarla uğraşırken, yan koltukta oturan kadının kucağındaki bebek bitmek bilmez bir ağlama krizine tutuldu. Kadıncağız ne yaptı ne ettiyse geçiremedi.
Bir süre sonra çikolatalı kekin yardımı ve Sundance yollarında olmanın hazzıyla sevgi topuna dönüşüp dolmuşun içinde birkaç tur attım. Öyle hızlıydım ki zikzaklar çizerek, kimseye değmeden, camlara çarpa çarpa, önden arkaya, arkadan öne sekiyordum.
Bebek sustu.
Ormana kavuştum.
bir garip rüya rengiyle/
uyumuş gibi her şekil/
rüzgarda uçan tüy bile/
benim kadar hafif değil/
Ahmet Hamdi Tanpınar
